30 سالگی غمگین ترین، 80 سالگی شادترین، 75 سال به بعد دورانِ رشدِ حقیقیِ ذهنی
به گزارش مجله سینمایی گوگوریو، یافته ها از 60 کشور جهان نشان می دهد که افراد نهایتِ شادی را در سن 82 سالگی تجربه می کنند. افراد با افزایش سن شادتر می شوند. ما می دانیم که این قضیه مبنای عصب-شیمیایی دارد؛ شیمیِ اعصاب با افزایش سن تغییر می کند.
جستجوی شادیِ بی نهایت سفری است که ما همگی آن را شروع کرده ایم؛ اما با کشفِ جدیدِ دانشمندان مبنی بر اینکه افراد تا دهۀ 80 به اوجِ شادی دست پیدا نخواهند کرد، برخی امیدوارند این همه تلاش برای دستیابی به قله ارزشش را داشته باشد.
دانشمند علومِ اعصاب، دکتر دنیل لِویتین، می گوید، نسل های مسن تر نسبت به نسل های جوان تر شادی بیشتری دارند. او می گوید اطلاعاتِ سازمانِ جهانیِ بهداشت که از 60 کشور جهان گردآوری شده نشان می دهد شادی در سنِ 82 سالگی به اوجِ خود می رسد.
لویتین، که استادِ روان شناسی در دانشگاهِ مک گیل در کاناداست، می گوید: یافته ها از 60 کشور جهان نشان می دهد که افراد نهایتِ شادی را در سن 82 سالگی تجربه می کنند. افراد با افزایش سن شادتر می شوند. ما می دانیم که این قضیه مبنای عصب-شیمیایی دارد؛ شیمیِ اعصاب با افزایش سن تغییر می کند.
اما به جز آن احساسِ شادیِ بیشتر مبنای روانشناسانه و عملی تر هم دارد.
شما می فهمید که توانسته اید تمام عواملی که در شما استرس ایجاد می کردند را کنار بگذارید. اگر توانسته اید به سن 82 سالگی برسید، معنایش این است که توانسته اید از عهده همه آن ها بربیایید و اکنون حالتان خوب است.
این روانشناس در کتابِ خود با عنوانِ ذهنِ در حالِ تغییر که به تازگی به چاپ رسیده است می گوید شادی در دهه 30 کاهش پیدا می کند، اما با ورود به سن 54 سالگی دوباره فرایندِ صعودی می یابد.
دکتر لویتین، که خودش در سن 62 سالگی است و دو دهه با تجربه بیشترین حد از شادی فاصله دارد، می گوید یافته هایش مبنی بر اینکه شادی با رسیدن به دهه 80 یک جهشِ بزرگ را تجربه می کند، در مورد 72 کشور از آلبانی تا زیمبابوه صدق می کند.
او شادیِ انتهاِ زندگی را به این نکته ارتباط می دهد که افراد در سنین بالا انتظاراتِ زیادی بالایی که در دوره جوانی داشتند را تعدیل می کنند و می فهمند که زندگی زیباست.
برطبق یافته های او عواملِ دیگری که در شادی اثرگذار هستند ورزش کردن، شروعِ تجربه های جدید و مراقبت از روابط است.
تجربه حیاتِ مجدد بعد از 80 سالگی
لویتین هم چنین می گوید، این روز ها پیر بودن به معنای سلامت تر بودن و برخورداری از فرصت های بیشتر در هر برهه دیگری از تاریخ بشر است.
مراقبت از نوه ها شما را جوان نگه می دارد
تقویت حافظه سالمندان با بازی های فکری
پیرشدن یک فرایند بی وقفه طولانی نیست
نزدیک به 40 افسانه درباره 40 سالگی
چرا بحران میانسالی فقط یک افسانه است؟
این روز ها 60 ساله ها کار هایی را انجام می دهند که پیش از این 40 ساله ها انجامشان می دادند. جای شگفتی نیست اگر بشنویم افراد در دهه 80 هنوز کار می کنند، زیرا برخی از دانشمندان می گویند احتمال اینکه طولِ عمر بشر به 150 سال یا بیش از آن برسد بسیار زیاد است.
من بیش از 25 سال دانشمندِ علوم اعصاب، روان شناسِ شناختی و نویسنده کتاب هایی بوده ام که تلاش کردند علمِ مغز را برای مردمِ عادی شرح دهند. من بیش از 5 کتابِ پرفروش در زمینه علمِ مغز دارم؛ و در کتابِ جدیدم توجهات را به علمِ اعصابِ پیری جلب می کنم.
لویتین می گوید: برخلافِ کلیشه های رایج - برای مثال پیرزنِ نحیفی با حافظه رو به زوال یا پیرمردِ غرغرویی که نمی تواند از روی صندلیِ چرخدار بلند شود - علومِ اخیر دیدگاهی کاملاً متفاوت از پیرسالی را در جلوی چشم ما قرار می دهد که نشان می دهد دهه های انتهای عمر، ما حیاتِ مجدد را تجربه می کنیم.
درست است که افراد به لحاظِ جسمی در دهه 80 شبیه دهه 30 نیستند. اما به لحاظِ ذهنی رجحان های کاملاً متمایزی دارند: کنترلِ تنش ها، توانایی به تعویق انداختنِ لذت، همراه شدن با دیگران و قدرتِ بالای تصمیم سازی.
در حقیقت، زندگی بعد از 75 سالگی می تواند دورانِ رشدِ حقیقیِ ذهنی باشد.
لویتین می گوید: روزی از پابلو کاسالس، موسیقی دان و سولوئیست، پرسیدند که چرا در سن 80 سالگی به تمرین موسیقی ادامه می دهی و او پاسخ داد چون می خواهم بهتر شوم، کاسالس به بهبودِ خویشتن در هر سنی اعتقاد داشت- من هم اعتقاد دارم.
وقتی از افرادِ مسن پرسیده می شود در چه سنی از همه سنین شادتر بوده اند می گویند 82 سالگی. هدفِ من این است که این سن را بین 10 تا 20 سال افزایش دهم. دانشمندان می گویند امکانش وجود دارد.
خطای حافظه در پیرسالی نوعی روایت است
لویتین می گوید: لغزش یا خطای حافظه کوتاه مدت در جوانی و پیرسالی آنطور که شما فکر می کنید نیست. من تمامِ عمرم به دانشجویان دوره کارشناسی درس داده ام و آن ها همه نوع خطایِ حافظه کوتاه مدت دارند. به کلاس اشتباهی می فرایند؛ سر جلسه امتحان بدون اتوماتیک و مداد می آیند؛ چیزی که 2 دقیقه پیش گفتم را فراموش می کنند. این ها همان خطا هایی است که افراد در پیرسالی نیز مرتکب می شوند.
تفاوت در نوعِ توصیفِ رویداد ها توسطِ خودمان است. 20 ساله ها با هر خطای حافظه به خود نمی گویند: او عزیزم این نشانه های اولیه آلزایمر است. آن ها فکر می کنند: غذا زیاد خوردم یا باید بیشتر از 4 ساعت بخوابم.
اما 70 ساله ها نسبت به این رویداد ها و سلامتِ مغزی خود نگران می شوند.
نمی خواهم بگویم که آلزایمر و فراموشی به تخریبِ حافظه مرتبط نیست و ربط شان به یکدیگر فقط یک افسانه است. این وقایع واقعی و بسیار غم انگیز هستند. اما یک خطای حافظه کوچک به این معنی نیست که در شما یک اختلالِ زیستی رخ داده است.
فراموش کردنِ واژگان چطور؟
دِبورا برک، یکی از دانشمندانِ علوم اعصاب که با پروژه شناخت و پیری در کالجِ پومونا در کالیفرنیا همکاری دارد، دریافته است که کاهشِ به یاد آوریِ واژگان در میان پیرسالان یکی از محصولاتِ فرعیِ آتروفی در اینسولای چپ مغز - ناحیه ای مرتبط با شکلِ واجی واژگان- است.
این یعنی ما با افزایشِ سن خودِ واژه را فراموش نمی کنیم بلکه صدایش را فراموش می کنیم. برای همین همیشه احساس می کنیم که واژه نوکِ زبانمان است.
برای همین وقتی فردی واژه را به ما یادآوری می کند سریع آن را تشخیص می دهیم. اگر واقعاً چیزی را فراموش کنیم چنین اتفاق نمی افتد.
لویتین می گوید: هیپوکامپ مغز - بخشی از مغز که برای ذخیره حافظه و بازیابی آن ضروری است - به طور میانگین در روز 700 سلولِ عصبیِ جدید تولید می کند و به نظر نمی رسد افزایش سن این میزان را کاهش دهد.
برخلافِ کلیشۀ پیرزن و پیرمردِ غرغرو، پیرسالان بیشتر از سایرین تمایل دارند که تأثیرِ خوبی روی دیگران بگذارند و دیگران همراهی و همکاری کنند.
یکی از تغییراتِ شیمیایی که با پیری در مغز رخ می دهد این است که افراد ادراک قوی تری پیدا می کنند، میزانِ بخشش صبر و پذیرششان بیشتر می شود.
در سن 60 سالگی، اختلال خلق، اضطراب و مسائل رفتاری در افراد کاهش پیدا می کند و بسیار نادر است که بعد از 60 سالگی افراد به این مسائل دچار شوند.
منبع: Daily Mail
ترجمه: سایت خبرنگاران
منبع: فرادید