رونالدو نازاریو: هرگز نمی خواستم از اینتر جدا شوم اما باشگاه مجبورم کرد، کوپر با من بدرفتاری می کرد - مجله سینمایی گوگوریو

به گزارش خبرنگاران، یکی از تلخ ترین مقاطع دوران بازیگری رونالدو نازاریو زمانی بود که او برای تیم فوتبال اینتر توپ می زد، چون نه تنها مصدومیت های پی در پی و شدید او را برای مدتی طولانی خانه نشین کرد، بلکه در آستانه کسب اسکودتو، آن را از دست داد.

رونالدو سال 1997 از بارسلونا به اینتر پیوست و تا سال 2002 در این تیم حضور داشت. او تابستان همان سالی که اینتر در هفته پایانی سری A اسکودتو را به یوونتوس تقدیم کرد از نراتزوری جدا شد و به رئال مادرید پیوست. رونالدو 43 ساله اما می گوید برخلاف میل باطنی اش مجبور به ترک اینتر شد.

رونالدو در یک پیغام ویدئویی که سایت فستیوال دلواسپورت آن را منتشر نموده است، گفت: من هرگز نمی خواستم از اینتر جدا شوم. اینتر تیم فوق العاده ای بود. در کنار بوبو ویری، ما کلارنس سیدورف و کلی بازیکن بااستعداد دیگر هم داشتیم. متأسفانه مصدومیت ها نگذاشت که من خیلی فرصت بازی در کنار ویری را داشته باشم. اولین باری که به اینتر رفتم، اعضای این تیم بسیار باانگیزه بودند و طرفداران هم باور داشتند که ما می توانیم نتایج خوبی کسب کنیم. من سال جاری هم همان حال و هوا را در میان طرفداران می بینم و امیدوارم که سال جاری بتوانیم چیزی ببریم.

رونالدو در طول دوران بازیگری اش مصدومیت های فراوانی داشت اما هیچ یک از آنها دردناک تر از پارگی رباط صلیبی اش در جریان بازی مقابل لاتزیو در جام حذفی ایتالیا نبود به خصوص که او به تازگی از بند مصدومیت قبلی اش رهایی یافته بود.

ستاره سابق تیم ملی برزیل درباره آن اتفاق گفت: بلافاصله بعد از مصدومیتم فهمیدم که زانویم پیچ خورده است. مجبور بودم با دستانم زانویم را سر جایش نگه دارم چون احساس می کردم که دارد به سمت رانم حرکت می نماید. مصدومیت من از آن مصدومیت هایی بود که قبل از آن برای هیچ بازیکنی رخ نداده بود و پزشکان هم اطلاع زیادی درباره اش نداشتند. به همین دلیل تا 10 روز بعد از آن اتفاق تنها حسی که وجود داشت، غم و بلاتکلیفی بود. آن اتفاق سبب شد که من مدت زیادی کوشش کنم تا دوباره عشق به فوتبال را درون خودم زنده کنم، عشقی که یادم رفته بود زمانی آن را داشته ام. همین عشق به فوتبال بود که باعث می شد در طول تمرینات فیزیوتراپی ام ناامید نشوم و همواره امیدوار بودم که به زمین بازی برگردم. راستش را بخواهید من الان واقعاً احساس می کنم تمریناتی که قبل از آن اتفاق به من داده می شد، در آن ماجرا تأثیرگذار بود.

رونالدو بعد از بازگشت از مصدومیت، اینتر را تا آستانه کسب اسکودتو برد اما روز پنجم ماه می سال 2002 یکی دیگر از اتفاقات تلخ دوران بازیگری این بازیکن برزیلی رخ داد وقتی که باخت 4 بر2 نراتزوری در خانه لاتزیو، باعث شد یوونتوس با کسب پیروزی در هفته پایانی قهرمانی را از چنگ نراتزوری خارج کند.

او درباره آن اتفاق هم گفت: من بارها و بارها به آن اتفاق فکر نموده ام. به نظرم ما در آن بازی بیش از اندازه مطمئن بودیم که برنده می شویم. علاوه بر این فکر می کنم که کوپر هم تیم را با ترکیبی اشتباه به میدان فرستاد و تعداد بازیکنان مان در خط میانی زیاد بود. در آن منطقه از میدان هم ما مرتکب اشتباهات فردی زیادی شدیم. آن اتفاق یکی از بدترین ناکامی های زندگی من بود.

چند ماه پس از آنکه اینتر شانس قهرمانی را از دست داد، رونالدو به رئال مادرید رفت، تصمیمی که او می گوید برخلاف میلی باطنی اش مجبور به اتخاذ آن شد.

رونالدو تأکید کرد: من هرگز نمی خواستم اینتر را ترک کنم چون آنجا را مانند خانه ام دوست داشتم و حاضر بودم تا آخر عمرم در این تیم بمانم. هرگز بازیکنی نبوده ام که نزد رئیس باشگاه برود و از او بخواهد که سرمربی تیم را اخراج کند چون به نظرم این کار درستی نیست و من هم اهلش نیستم. با این وجود ما با مربیگری کوپر به جایی رسیدیم که دیگر هیچ کاری از دست من ساخته نبود. او هم اصلاً با من رفتار خوبی نداشت. نمی دانم اگر ما اسکودتو را می بردیم، نظرم عوض می شد و می مانم یا نه. من مطمئن بودم که ماسیمو موراتی کوپر را اخراج می نماید و به همین دلیل وقتی که او حمایتش را از مربی تیم اعلام نمود شوکه شدم. در آن لحظه بیش از اندازه به غرورم برخورد و به همین دلیل تصمیم گرفتم از اینتر بروم. شهری که در ابتدا عاشق من بود، دیگر از من متنفر شده بود. به همین دلیل به محافظت پلیس احتیاج داشتم. خیلی سخت بود. منهمواره موراتی را تحسین می کنم. او برای من مانند یک پدر بود. بعدها ما به این نتیجه رسیدیم که هر دوی ما مرتکب اشتباهاتی شده بودیم.

موراتی ماه اکتبر سال 2003، یک سال پس از رفتن رونالدو از اینتر اخراج شد.