درباره اهدای 80 تبلت به دانش آموزان روستای بزنج
به گزارش مجله سینمایی گوگوریو، روزنامه هفت صبح، محمدجواد ترابی | 60 سال بیشتر سن نداشت، ولی هفتاد یا هشتاد ساله به نظر می رسید. آمده بود تبلت نوه اش را تحویل بگیرد. پسر و عروسش کارگر بودند و امکان حضور در کتابخانه روستا برای تحویل تبلت و گوشی اهدایی را نداشتند. قدرت خرید ماسک را هم نداشت. روسری گل گلی را دور صورتش پیچیده بود تا بیاید و نوه اش را که از درس خواندن بازمانده بود، هر چند دیر به سر کلاس های درس مجازی مدرسه برگرداند.
باید گوشی یا تبلت اهدایی را باز و روشن می کردیم و تحویلش می دادیم. با هر حرکت دستمان دعایمان می کرد. نوه او در ایران تنها نیست. آمار ها جسته و گریخته ارائه شده اند، اما همان ها هم هولناکند. از جمعیت 14میلیون دانش آموز ایرانی گویا بیش از 3میلیون نفر صرفا به علت نداشتن گوشی یا تبلت هنوز نتوانسته اند به سامانه شاد وصل شوند. به عبارتی ترک تحصیل اجباری شده اند.
در غروب کلاس های حضوری مدارس با شیوع کرونا، عملا سال تحصیلی 1400-1399 با بحران در حال اتمام است؛ آنطور که با احتساب باقی دانش آموزانی که به دلایلی دیگر مانند عدم دسترسی به اینترنت، نتوانستند به سامانه شاد متصل شوند، متوجه می شویم از هر سه دانش آموز سال جاری یکی از درس بازمانده. چاره ای نمی ماند جز بهره گیری از کلاس های رایگان تلویزیونی برای بازمانده ها. تصور ما هم این بود که حتما این دانش آموزان دست کم از تلویزیون دروس را به صورت یکسویه دنبال نموده اند.
اما واقعیت چیز دیگری بود. مادری را دیدیم که در پاسخ به اینکه چرا فرزندش از تلویزیون درس مدرسه را دنبال ننموده گفت: تلویزیون مان هم یک ساله که شکسته. هزینه خرید گوشی یا تبلت بیشتر است یا هزینه خرید یک تلویزیون؟ کدام برای زندگی امروز واجب تر است؟ کدامشان را می گردد با حقوق کارگری خرید؟ گوشی خوب از دو سه برابر این حقوق آغاز می گردد و تلویزیون هم همینطور. چند ماه نباید چیزی خورد تا با پس اندازش چنین دستگاهی بگردد خرید؟ ماه ها یا یک سال؟
همه این پرسش های بی شمار مثل دومینو به ذهن مان می آمد و بی پاسخ می ماند. به همت سایت دیوار که مرجع خرید و فروش کالای دست دوم و نو است، 80 تبلت برای توزیع در بین اهالی روستای بزنج با همراهی کاربران این سایت و اپ، جمع آوری، خریداری و در نهایت اهدا شد. بار اولشان نبود و امید دارم که این فعالیت همچنان ادامه پیدا کند. من هم به دعوت روابط عمومی دیوار، برای یاری و همراهی در توزیع این هدایا، راهی این روستا شدم.
روستایی که مشهور است به روستای دوستدار کتاب و کتابخانه آن، چند ماهی است که افتتاح شده. روستای دوستدار کتاب، عنوانی است که به واسطه فعالیت های هاجر قادری، دهیار جوان این روستا و برگزیده شدن این روستا در جشنواره ای به همین نام به روستای بزنج اطلاق شده. بیشتر مردم این روستا در خراسان شمالی، کٌرد کرمانج اند. دهیار این روستا هم کتاب های بسیاری به زبان های کرمانجی و ترکی و فارسی برای بچه ها و بزرگسالان به چاپ رسانده.
اما با تمام اینها، وقتی از میان قفس های کتابخانه این روستا می گذشتم پر از خالی بود. در بعضی ردیف های کتابخانه فقط یک یا چند کتاب به چشم می خورد، چنان که بار ها خانم اسحاق زاده، مسئول مهربان این کتابخانه از ما خواست کتابخانه این روستا را معرفی کنیم تا دانش آموزانی که دسترسی به محتوای آموزشی مجازی ندارند، دست کم بتوانند خودشان به مطالعه بپردازند. همین کتابخانه مقصد توزیع هدایای مجموعه دیوار بود.
دانش آموزانی که در این روستا و بعضی روستا های نزدیک امکان اتصال به سامانه شاد را نداشتند از قبل شناسایی شده بودند و تبلت ها و گوشی ها زودتر به این کتابخانه رسیده بود. برای حفظ عزت نفس دانش آموزان، برنامه ریزی شده بود که این هدایا مستقیم به دست دانش آموزان نرسد و مادر و پدر یا یکی از بستگان نزدیکشان، تحویل گیرنده باشد.
توزیع و راه اندازی گوشی ها و تبلت ها، دو روز کاری زمان برد؛ آن هم با همت و همراهی داوطلبانی که از این روستا و اسفراین، فرایند ثبت و توزیع را تسهیل نموده بودند. چهره پدران برگشته از زمین کشاورزی یا کارخانه، مادرانی با کوله باری از مسئولیت بر دوش و مادربزرگ ها و پدربزرگ هایی با دستان پینه بسته با لبخند که همراه می شد گویی جهان را به ما داده باشند. آن ها شاد بودند که بالاخره فرزندانشان می توانند به سامانه شاد وصل شوند و ما از شادی آنها، شاد می شدیم.
میان پدر و مادر هایی که برای دریافت تبلت و گوشی به کتابخانه روستا سر می زدند، یکی از آنها، شمایلی کاملا متفاوت داشت. صورتش جوان بود و کتی کرم رنگ به تن داشت. در حال باز کردن جعبه بودم که گفت خدا خیرتان بدهد؛ پرسیدم فرزند شما کلاس چندم است؟ گفت: برای فرزند خودم نمی خواهم. شاگردی در مغازه دارم که … باقی جملاتش را هم می شنیدم و هم نمی شنیدم.
لحنش، نوع حرف زدنش، رها کردن محل کارش در شهر برای اینکه بیاید و دل شاگرد مغازه اش را شاد کند، ته دلم را قرص کرد که چه جوانمرد هایی هنوز در گوشه گوشه کشور زندگی می نمایند و کسی از آن ها با خبر نیست. مرد جوان نگران تحصیل دانش آموزی بود که برایش کار می کرد… با این 80گلی که سایت دیوار و کاربرانش کاشتند، جهانی آموزش مجازی عادلانه، گلستان نمی گردد، اما دست کم جهانی 80دانش آموز را زیباتر کرد
منبع: فرارو