چرا برخی افراد هر چه می خورند چاق نمی شوند؟ - مجله سینمایی گوگوریو

به گزارش خبرنگاران به نقل از لایوساینس پاسخ ساده ای واحدی به این پرسش وجود ندارد.

عوامل ژنتیکی، تغذیه ای و حتی رفتاری در این تفاوت موثرند و میزن تاثیر هر یک از این عوامل در هر فرد معین متفاوت است.

یکی از مهمترین عوامل در این مورد این است که ادراک نادرست ما از موضوع است. بسیاری از افرادی که ظاهرا هر چه می خواهند می خورند، بدون اینکه وزن اضافه کنند در واقع بیشتر از بقیه ما غذا نمی خورند.

برای مثال، دوست شما که روزانه بستنی می خورد، ممکن است به طور طبیعی این کالری اضافی دریافتی را با خوردن کمتر در وعده غذایی بعدی یا خوردن کمتر میان وعده ها در بقیه روز جبران می کند یا شاید هنگامی چنین افرادی مثلا پیتزا می خورند، به آهستگی آن را می خورند و احساس سیری می کنند و در نتیجه پس از خوردن چند برش دیگر به خوردن ادامه نمی دهند.

فعالیت جسمی نیز ممکن است در این تفاوت نقش داشته باشد و این فعالیت لزوما ممکن است به صورت ورزش در باشگاه نباشد. برخی ازافراد با اینکه ورزشکار نیستند، بیشتر از دیگران جنب وجوش دارند. برای مثال ممکن است بیشتر پیاده روی کنند، شغل شان طوری است که آنها را به فعالیت جسمی مجبور می کند یا اینکه همه روز باید دنبال بچه هایشان بدوند.

حتی شواهدی وجود دارد که برخی از افراد به طور ژنتیکی مستعد تمایل بیشتر به حرکت دادن بدنشان هستند. این حرکات اضافی همچنین می تواند سوخت وساز بدن یا میزان انرژی که بدن در طول روز (به جز برای ورزش) مصرف می کند، افزایش دهد.

هر چه شما بیشتر جنب وجوش داشته باشید، تعداد میتوکندری ها، اندامک های مولد انرژی درون سلول های عضلانی و فعالیت آنها افزایش می یابد. هر چه شما میتوکندری بیشتر و فعال تری درون سلول هایتان داشته باشید، کالری بیشتری می سوزانید.

در حال حاضر شواهدی وجود ندارد که برخی از افراد بدون تحرک و ورزش به طور ذاتی نسبت به دیگران کالری بیشتری در بدنشان می سوزانند. اما ممکن است تفاوت های فیزیولوژیکی میان افراد وجود داشته باشد که به برخی افراد امکان می دهد به طور طبیعی کالری کمتری مصرف کنند، بدون اینکه مجبور شوند خویشتنداری سختی را در برابر غذاها به خود تحمیل کنند.

آبشارهایی از پیام های دستگاه عصبی و هورمون هایی که در خون ما گردش هستند، در تعامل با یدیگر باعث می شوند ما احساس گرسنگی یا سیری کنیم. این سازوکار را سیستم تنظیم اشتها می نامند و ممکن است این سیستم در برخی از افراد نسبت به دیگران حساستر باشد.

یک هورمون مهم که در این سیستم دخیل است، لپتین نام دارد. لپتین در تنظیم میزان غذایی که ما در طول دوره های طولانی زمانی - نه فقط در وعده های غذایی منفرد- نقش دارد. بنابراین شخصی که سیستم تنظیم اشتهای حساستری دارد، ممکن است در یک مهمانی غذای زیادی بخورد و بعد برای چند روز آینده احساس سیری کند و غذای کمتری بخورد.

چنین افرادی به علت اینکه سیستم پیام دهی اشتهای حساسی دارند، می تواند به صورت اتوماتیک میزان غذای مصرفی شان را در طولانی مدت تنظیم کنند.

ژنتیک هم ممکن است در نقشی به اصطلاح استعداد چاقی یا لاغری افراد داشته باشد. پژوهشگران در یک بررسی در سال 2019 بیش از 250 ناحیه متفاوت در DNA را شناسایی کردند که با چاقی ارتباط دارند. این پژوهشگران 1622 فرد سالم با شاخص توده بدنی یا BMI پایین را با 1985 نفر دچار چاقی شدید و 10433 نفر با وزن طبیعی به عنوان گروه شاهد مقایسه کردند. نتایج نشان داد افراد لاغر ژن های کمتر مربوط به چاقی دارند. البته به گفته این پژوهشگران فقط ژن ها نیستند که با جلوگیری از چاقی در برخی از افراد و مستعد کردن عده ای دیگر به چاقی وزن شما را معین می کنند. به عبارت دیگر نمی توان ژن هایی را یافت که به طور انحصاری باعث حفاظت در برابر چاقی یا باعث مستعد شدن به چاقی شوند. این ژن های کشف شده به شکل یک طیف به نظر می رسیدند. همچنین افرادی در این بررسی بودند که ژن های مربوط به چاقی را داشتند، اما چاق نبودند.

در نهایت پاسخی ساده به پرسش عنوان مطلب نمی توان داد. استعداد به وزن اضافه کردن یا لاغر ماندن از قبل معین شده نیست، اما در عین حال کاملا تحت کنترل ما نیست. سوئیچ خاموش و روشن ژنتیکی وجود ندارد که باعث شود برخی از افراد هر چه می خوهند بخورند و چاق نشوند. در عین حال استعداد چاقی هم لزوما به معنای این است که فرد خویشتنداری ندارد و نمی تواند در برابر وسوسه غذا خوردن مقاومت کند.