نکاتی که در تنظیمات ISO عکاسی باید بدانید - مجله سینمایی گوگوریو

1. چرا ISO به عکاسی دیجیتال آمده است؟

عبارت ISO مخفف کلمه International Standards Organization یا سازمان بین المللی استانداردهاست که وظیفه آن مشخص استانداردهای جهانی در موارد مختلف از کیفیت هوایی که تنفس می کنیم گرفته تا اندازه چربی موجود در بستنی است.

این عبارت زمانی وارد دنیای عکاسی شد که روی فیلم های عکاسی، عددی حساسیت آن فیلم به نور را نشان می داد، نوشته شد. مثلا اگر یک فیلم عکاسی دارای ایزوی 1600 یا 3200 بود، از یک فیلم با ایزوی 100 یا 50، احتیاج کم تری به دریافت نور برای ثبت تصاویر داشت (نرخ ISO از 25 تا 6400 و حتی بیشتر از آن متغیر است). این اصطلاح به تدریج جایش را بیشتر در عکاسی باز کرد تا اینکه به مرور زمان به دوربین های دیجیتال و دوربین های موبایلی هم راه پیدا کرد و اکنون، معیاری برای سنجش حساسیت به نور در آن هاست.

ISO در کنار سرعت شاتر و گشادگی دیافراگم، سه المان اصلی مشخص نماینده اندازه نوردهی به فیلم عکاسی یا سنسور دوربین دیجیتال هستند؛ یعنی همان طور که با تغییر سرعت شاتر یا گشادگی دهانه دیافراگم، کیفیت تصویر هم تغییر می نماید، ایزو نیز با تغییرش، کیفیت عکس را دچار تغییر و تحول می نماید.

2. تنظیمات پایه ISO

یکی از مزایای عکاسی دیجیتال این است که عکاس برای هر عکسش می تواند ایزوی دلخواه و مناسب خود را انتخاب کند، در حالی که در عکاسی آنالوگ، عکاس باید تنظیمات ایزوی 24 یا 36 عکس بعدی را از پیش مشخص کند و از این نظر، تصاویر دلخواه ثبت نمی شد. هر چند دوربین های دیجیتال تنظیمات مختلفی برای ایزو دارند، اما تنظیم اصلی آن ها روی ایزوی 100 یا 200 است که اغلب برترین تنظیمات محسوب می شوند. عکاس بسته به شرایط می تواند ایزو را افزایش یا کاهش دهد، اما باید توجه داشت افزایش ایزو، کمی نویز در پی دارد و لکه هایی در تصویر ایجاد می گردد.

3. تنظیمات اصلی ISO

تولیدنمایندگان دوربین معمولا دوربین های خود را با گستره ایزو 100 یا 200 تا 6400 روانه بازار می نمایند. این بازه، برترین تنظیمات را به عکاس ارائه می نماید و اگر ایزو بالاتر از آن باشد، در تصاویر شاهد مشکلاتی خواهیم بود و به همین علت، شرکت ها احتیاجی به گنجاندن اعداد بالاتر در تنظیمات دوربین نمی بینند. با این حال در یک سری از دوربین ها نیز تنظیماتی قرار گرفته تا عکاسانی که می خواهند تصاویر غیر معمول بگیرند، بتوانند ایزو را فراتر از این گستره تنظیم نمایند.

4. تنظیمات ایزوی پایین تر از حد؛ آری یا خیر؟!

تصاویری که با استفاده از تنظیمات ایزوی پایین، یعنی 64 یا 50 به ثبت می رسند، بر خلاف ایزوهای بالا، نویز بیش از حد پدید نمی آورند، اما در عوض، این تصاویر کیفیت بسیار پایینی دارند؛ در این تصاویر شاهد جزئیات ثبت شده کم تر و کاهش کیفیت سایه ها و روشنایی ها به علت محدود شدن داینامیک رنج در آن ها هستیم. در نهایت همان گونه که ایزوی بالاتر از گستره استاندارد برای عکاسی زیاد مناسب نیست، ایزوی پایین تر از گستره استاندارد نیز توصیه نمی گردد، مگر اینکه احتیاجی به کیفیت و جزئیات زیاد نداشته باشید.

5. ایزوی بالا و انواع نویز ایجاد شده به وسیله آن

همان طور که گفتیم، هر چه اندازه حساسیت به نور بیشتر گردد، اندازه نویز ایجاد شده در تصویر نیز افزایش می یابد (به خصوص در محیط های کم نور و تاریک). حال در این شرایط دو نوع نویز ایجاد می گردد؛ مورد اول نویز رنگی یا Chroma است و دومی نیز نویز درخشنده یا Luminance نام دارد که هر دو به علت روشنایی مختلف در پیکسل ها، نویز ایجاد می نمایند.

نویز رنگی، تصاویر را غیرطبیعی جلوه می دهد و از این نظر آزاردهندتر از نویز درخشنده است. پراکندگی نویز در مساحت، در کیفیت تأثیر بسیاری دارد. نویزهایی که بسامد کم تری دارند، بافت تصویر را خشن تر می نمایند و در نویزهایی که حتی بسامد بالاتری دارند، از تصاویر با نویز کم تر طبیعی تر به نظر می رسند.

6. کاهش نویز

دوربین ها، سیستمی برای کاهش نویز دارند که با تحلیل تصاویر و الگوریتم های پیچیده، نویز موجود در تصویر را تشخیص داده و از تأثیر آن می کاهند. البته، این سیستم برای کاهش نویز رنگی، اشباع رنگ ها را کاهش می دهد و برای کاهش نویز درخشنده، کاهش جزئیات و نرم شدن بافت تصویر را در دستور کار قرار می دهد. گاهی نیز برای برطرف این مشکل، دوربین اقدام به شارپ کردن تصویر می نماید که این موضوع باعث می گردد مشکلاتی در پردازش رنگ ها در برش 100 درصد به وجود بیاید.

در مجموع اگر قصد دارید تصویری با ایزوی بالا ثبت کنید، سعی کنید آن را در فرمت RAW یا خام ذخیره کنید تا بعدا بتوانید در نرم افزارهای ویرایشگر تصاویر، نویز و اشکلات تصویر را کاهش دهید.