نحوه رویارویی با سندروم آشیانه خالی؛ وقتی بچه ها بزرگ می شوند و می روند - مجله سینمایی گوگوریو

خبرنگاران | سندروم آشیانه خالی (Empty Nest Syndrome) یک اختلال روانی یا تشخیص بالینی نیست، بلکه اصطلاحی است برای توصیف احساس عمیق غم، نگرانی و تنهایی که بعضی والدین پس از بلوغ بچه ها و ترک منزل به قصد رفتن به دانشگاه یا جدا زندگی کردن تجربه می نمایند. برای بسیاری از والدین، این یک تجربه واقعی و بسیار غم انگیز است. تمام والدینی که فرزند دارند سندروم آشیانه خالی را تجربه نمی نمایند.

به گزارش خبرنگاران ، بااین حال، برای کسانی که فکر می نمایند ممکن است مستعد افسردگی ناشی از آشیانه خالی باشند، راه کار هایی برای رویارویی با آن وجود دارد. اگر هم اکنون در فاز آشیانه خالی هستید و این سندروم را تجربه می کنید، نگران نباشید، چون برای غلبه بر غم و اندوه کنونی شما راه هایی وجود دارد.

- تجربه سندروم آشیانه خالی

- نحوه رویارویی با سندروم آشیانه خالی

- نحوه اجتناب از سندروم آشیانه خالی

- کلام آخر

تجربه سندروم آشیانه خالی

برای بسیاری از والدینی که سندروم آشیانه خالی را تجربه می نمایند، این سندروم آغازگر فرایند سوگواری است. کسانی این سندورم را تجربه می نمایند که مسئولیت اصلی زندگی شان مراقبت از فرزند (بچه هاشان) بوده است. تحقیقات حاکی از آنست که پدران و مادران سطوح مشابهی از این سندروم را تجربه می نمایند، اما والدین تحصیلنموده بهتر با رفتن بچه ها کنار می آیند.

درصورتی که هم زمان با این واقعه، وقایع دیگری مانند بازنشستگی، یائسگی یا طلاق صورت گیرد، تلخی این تجربه تشدید خواهد شد. والدین در راه بزرگ کردن بچه ها شان نقش های زیادی را برعهده داشته اند، از آشپز و پرستار گرفته تا راننده و مشاور و هم بازی. آن ها ساعت های بی شماری را صرف برآورده کردن احتیاج های بچه هاشان و مراقبت از آن ها نموده اند. والدینی که زندگی شان حول محور زندگی بچه هاشان می چرخد بدون تردید در لحظه جدایی از آن ها و پس از آن، احساسات عمیقی را تجربه خواهند کرد.

فرایند سوگواری اجتناب ناپذیر است، چون در زندگی والدین فقدانی به وجود آمده است. فرزند آن ها هنوز زنده و سالم است، اما والدین باز هم می توانند سوگ را حس و تجربه نمایند، چون فرزندشان دیگر ساکن آن خانه و تحت مراقبت و حمایت آن ها نیست.

درجه این سوگواری و اندازه پریشانی احساسی در والدین مختلف فرق دارد. هرقدر والدین بیشتر درگیر زندگی و فعالیت های فرزندشان باشند، به حدی که فعالیت های خودشان را به خاطر او محدود نمایند، احتمال اینکه آشفتگی احساسی، پریشانی و غم را پس از جدایی از او تجربه نمایند بیشتر خواهد شد.

نحوه رویارویی سندروم آشیانه خالی

دنبال کردن فعالیت های رضایت بخش

رفتن بچه ها از خانه حفره ای خالی در زندگی بعضی از والدین ایجاد می نماید. دیگر کسی نیست که به یاری آن ها احتیاج داشته باشد. این حفره خالی را والدینی تجربه می نمایند که وابستگی زیادی به زندگی بچه هاشان داشته اند. این حفره خالی احتیاج به پرشدن دارد و نمی توان آن را با فعالیت های بی معنا پر کرد. این والدین باید علایق نوی یافته یا علایق قدیمی شان را مجدداً دنبال نمایند. هرقدر این فعالیت ها معنادارتر باشد، خلا رفتن بچه ها بیشتر پر می گردد.

برای نمونه، ممکن است شما یک مدرک هنری داشته باشید که از زمان به جهان آمدن بچه ها و به عهده گرفتن مسولیت آن ها تا به امروز از آن استفاده ننموده باشید و همواره رویای تدریس هنر را در سر داشته اید. این زمان فرصت خوبی برای بازگشت به علایق و برآوردن خواسته های خودتان است. آموزش عشق به هنر و بکارگیری توانایی هایی که سال ها از آن ها بهره نبرده اید حس رضایت مندی از زندگی را برای شما به ارمغان می آورد. پس به علایق تان فکر کنید تا با پرداختن به آن ها بتوانید بر حس ازدست دادن هدف غلبه کنید.

اگر درد شما تنهایی است دور فعالیت های منفردی که فقط روی خودتان متمرکز است خط بکشید. درعوض، در پی فعالیت هایی باشید که حضور دیگران را نیز دربرگیرد. تصور کنید به عکاسی علاقه دارید، پس عضو یک باشگاه عکاسی شوید یا در یک کلاس عکاسی ثبت نام کنید و از این فرصت برای یادگیری از دیگران و توسعه روابط محبت آمیز با آن ها بهره ببرید. رفته رفته پی می برید گام بعدی اینست که با استفاده از مهارت های عکاسی خود خاطرات دیگران را ثبت کنید و این استعدادتان را با آن ها سهیم شوید. حالا که می توانید به خودتان وقت اختصاص بدهید مهارت ها و توانایی های شما قابلیت رشد و شکوفایی دارند.

فعالیت های مفید دیگر شامل این موارد می شوند: ادامه تحصیل، یاری های داوطلبانه در موسسه های خیریه، احیای دوستی های قدیمی و یافتن شغل. مهم پرداختن به کاریست که به آن علاقه دارید تا با انجام آن دوباره احساس ارزشمندی کنید. در خانه نمانید که جای خالی بچه ها را ببینید، غصه بخورید و امیدوار باشید احساسات شما معجزه وار تغییر نمایند. حال شما با گذشت زمان بهتر خواهد شد. یافتن علایق نو می تواند عبور از این مرحله را برای شما آسان تر کند.

زنده کردن دوباره عشق

زوج های زیادی بعد از بزرگ شدن بچه ها و رفتن شان از خانه طلاق گرفتند، چون در نبود آن ها دیگر وجه اشتراکی نداشتند. درصورتی که این یک فرصت عالی برای زنده کردن دوباره عشق و تمرکز روی رابطه تان با یکدیگر است. اگر احساس می کنید وجه اشتراکی ندارید اشکالی ندارد. به فکر کاری باشید که هر دو توافق کنید با هم انجام دهید. لازم نیست هر دوی شما اشتیاق انجام آن را داشته باشید. همین که تمایل داشته باشید به خاطر با هم بودن آن را انجام دهید کافیست. دوچرخه سواری، یوگا، عکاسی، آشپزی و سفر از جمله کار هایی است که می توانید هردو با هم انجام دهید.

حمایت عاطفی همسر

با رفتن آخرین فرزند از خانه، تمام والدین احساسات مشابهی را تجربه نمی نمایند. به احتمال زیاد تجربه های احساسی والدین بسیار متفاوت خواهد بود. ممکن است همسر شما آن قدر درگیر شغل خود باشد که حتی متوجه بروز سندروم آشیانه خالی در شما نگردد. با همسر خود احساساتی را که تجربه می کنید به اشتراک بگذارید. بگذارید همسرتان بداند با رفتن تمام بچه ها از خانه دچار مشکل شده اید و در این دوران از گذار زندگی به حمایت عاطفی او احتیاج دارید.

اگر همسر شما درباره افسردگی ناشی از این سندروم با شما صحبت کرد به لحاظ عاطفی از او حمایت کنید. به او اجازه ابراز احساساتش را بدهید بدون اینکه او را قضاوت کنید. محیط خانه و والدین تنهامانده باید با شرایط نو تطبیق داده شوند. یاری کردن به یکدیگر و انجام فعالیت های مشترک برای گذر از این دوران ضروریست.

درخواست یاری درصورت احتیاج

اگر نمی توانید به تنهایی با سندروم آشیانه خالی کنار بیایید و توان به اتمام رساندن کار های روزانه تان را ندارید یاری بگیرید. مشاوره گرفتن به عبور شما از این مرحله زندگی یاری می نماید. بپذیرید که این مرحله گذراست و زندگی تغییر خواهد نمود. این مرحله به معنی بهتر یا بدتر شدن موقعیت زندگی شما نیست، بلکه صرفاً فرق دارد.

از دست دادن علاقه به کار هایی که قبلاً به آن ها علاقه داشته اید می تواند نشانه ای از افسردگی باشد. این احتمال وجود دارد که به واسطه سندروم آشیانه خالی مدتی دچار افسردگی شوید. پنج مرحله سوگواری این دوره عبارتند از:

- انکار (عدم پذیرش حقایق/ مقاومت دربرابر تغییر)

- خشم (ناراحتی از خود و دیگران)

- چانه زنی (حرف زدن با خدا یا نیروی برتر/ قرارومدار گذاشتن با خود)

- افسردگی (ناراحتی و پشیمانی/ ترس و تردید)

- پذیرش (دست برداشتن از مقاومت/ استقلال احساسی)

شاید شما در این برهه تمام این مراحل، بعضی از آن ها یا حتی هیچ یک از آن ها را تجربه نکنید. اما بسیاری از والدین که دچار سندروم آشیانه خالی شده اند تمام این پنج مرحله را تجربه می نمایند.

اگر احساس می کنید در مرحله افسردگی گیر افتاده اید یا به اصطلاح نور انتهای تونل را نمی بینید باید از مشاور یاری بگیرید تا از دچار شدن کامل به بیماری روانی جلوگیری کنید.

نحوه اجتناب از سندروم آشیانه خالی

هیچ روش بی خطایی برای اجتناب از سندروم آشیانه خالی وجود ندارد. باوجوداین، برای پیشگیری از وقوع آن راه کار هایی وجود دارد.

به فرزندتان یاری کنید تا برای ترک خانه آماده گردد. برای بسیاری از والدین که این سندروم را تجربه می نمایند حالت نگرانی و غم معمولاً به واسطه این تصور ایجاد می گردد که فرزندشان هنوز آمادگی مستقل شدن را نداشته است. تا قبل از نزدیک شدن به موعد رفتن آنها، باید آمادگی لازم را برای آن ها فراهم کنید.

اطمینان حاصل کنید که آن ها تمام تجهیزات و مهارت های لازم را در اختیار دارند. آشپزی یا کار با ماشین لباسشویی را یاد گرفته اند. در صورت احتیاج می دانند چگونه از وسایل نقلیه شهری استفاده نمایند. برای زندگی در خانه نو همه وسایل لازم را دارند. بعد از ترک منزل، تا زمان استقرار کامل در منزل نو، آماده یاری به آن ها باشید، مثلاً می توانید تجربیات تان را در خصوص نکات ایمنی، نحوه آشنایی با همسایه ها یا چیدمان وسایل با آن ها به اشتراک بگذارید. صحبت درباره این موضوعات به آن ها یاری می نماید استقلال یافتن همراه با مهارت و امنیت را تصویرسازی نمایند.

به خودتان و فرزندتان اطمینان بدهید. بخشی از استرس والدین، تغییر محل سکونت فرزندشان است. محل زندگی آن ها عوض می گردد، ممکن است آپارتمان، خوابگاه یا جای دیگری باشد. این اطمینان را به فرزندتان بدهید که سرپناه اصلی او همچنان خانه ایست که در آن بزرگ شده، حتی اگر کیلومتر ها از آن فاصله داشته باشد.

اگر می خواهید با بچه ها خود رابطه صمیمی و سالمی داشته باشید، پس باید این اطمینان را به آن ها بدهید که همواره پذیرای آن ها هستید، این حمایت شامل حمایت مالی از فرزند بالغ تان نیست (البته بچه ها بالغی هم هستند که اجاره خانه والدین شان را می دهند). هر توافقی که به صلاح اعضای خانواده شما باشد خوب است، تازمانی که فرزندتان اطمینان داشته باشد در شرایط سخت زندگی به عنوان پدر و مادر حامی او هستید.

بپذیرید که فرزند شما هم بعد از ترک خانه ممکن است آشفتگی و استرس عاطفی را تجربه کند. سعی کنید مشوق زندگی او باشید. برای فرزندی که محتمل است در پی جدایی از شما دچار استرس گردد، به وسیله تلفن یا پیغام در دسترس باشید. این موارد در همه افراد یکسان نیست. بهتر است از پتانسیل این احساسات در فرزند خود مطلع باشید و خودتان را برای حمایت عاطفی او آماده کنید. یک راه مفید برای هر دوی شما اینست که برنامه ریزی کنید یک روز تعیین در هفته تماس تلفنی داشته باشید.

فعالیت ها و علایق خاص خودتان را داشته باشید. برای پیشگیری از سندروم آشیانه خالی عادت کنید تا زمانی که بچه ها در خانه هستند، اوقاتی را به خودتان اختصاص بدهید و علایق و تفریح های خودتان را دنبال کنید تا خارج از حوزه بچه ها و خانواده، زندگی خودتان را به عنوان یک فرد معنادار کنید. این عادت به نوعی مراقبت از خود است.

همه ما احتیاج داریم اوقاتی را فقط به خودمان اختصاص بدهیم و این کار اصلاً خودخواهانه نیست. شما روی خودتان سرمایه گذاری می کنید تا با حال بهتر و روحیه قوی تر وظایف تان را به عنوان پدر یا مادر انجام دهید. اگر تمام علایق تان را به خاطر خانواده کنار بگذارید هم به خودتان آسیب می زنید و هم به خانواده تان.

روی ازدواج تان سرمایه گذاری کنید. تا قبل از رسیدن به سال هایی که ممکن است بچه ها خانه را ترک نمایند، از ارتباط خود و شریک زندگی تان مراقبت کنید. صحبت های روزانه شما صرفاً نباید در خصوص بچه ها باشد. علایق و تفریح هایی پیدا کنید که هر دو با هم انجام دهید. دیر یا زود بچه ها خانه را ترک می نمایند. اگر خودتان را برای چنین روزی آماده ننموده باشید و هیچ تفریح مشترکی با همسرتان نساخته باشید جای خالی بچه ها و نبودشان آزارتان خواهد داد. از حالا کوشش کنید برای خودتان به عنوان یک زوج وقت بگذارید و اوقات تعیینی از روز یا هفته را دور از بچه ها سپری کنید و از وجود هم لذت ببرید.

کلام آخر

همه والدین با رفتن بچه ها شان از خانه دچار سندورم آشیانه خالی نمی شوند. حتی بعضی از والدین مشتاقانه منتظر چنین روزی هستند تا هم شاهد استقلال و موفقیت فرزندشان باشند و هم به احتیاج ها و علایق خودشان بپردازند. عده ای دیگر از والدین ترکیبی از احساسات را تجربه می نمایند، یعنی از یک سو منتظر رسیدن چنین روزی هستند تا وقت بیشتری برای خودشان داشته باشند و از سوی دیگر دلتنگ حضور بچه هاشان می شوند. این احساسات مختلف طبیعی هستند. احساس غم و اضطراب عاطفی از بین خواهد رفت، اما اگر از سال های قبل برای چنین روزی آماده نشده باشید و برای علایق خودتان و ارتباط عاطفی با همسرتان وقت نگذاشته باشید، عبور از این برهه کار آسانی نخواهد بود.

منبع: lifehack