شوم ترین نگرانی بشر اینجاست ، خطری به نام هوش مصنوعی - مجله سینمایی گوگوریو

سخنران عملکرد یک برنامه رایانه ای را شرح داد که به زودی قهرمانان بین المللی را در بازی گو (Go) یا همان ویچی به چالش خواهد کشید. من شگفت زده شدم که یک رایانه می تواند بر بازی گو مسلط گردد که از شطرنج پیچیده تر است. در آن، هر بازیکن 180یا 181قطعه (بسته به رنگی که انتخاب می نماید) را به طور متناوب روی یک تخته خالی در ابتدا قرار می دهد. پیروزی به کسی تعلق می گیرد که با اتخاذ تصمیمات استراتژیک بهتر، حریف خود را با کنترل مؤثرتر قلمرو بی حرکت کند.

سخنران اصرار داشت که این توانایی را نمی توان از قبل برنامه ریزی کرد. او گفت که دستگاه او با آموزش خود به وسیله تمرین، تسلط بر بازی را آموخت. با توجه به قوانین اساسی Go، رایانه بازی های بی شماری را علیه خودش انجام داد، از اشتباهات خود درس گرفت و الگوریتم های خود را براساس آن اصلاح کرد. در این فرایند، از مهارت های مربیان انسانی خود فراتر رفت و در واقع، در ماه های بعد از سخنرانی، یک برنامه هوش مصنوعی به نام AlphaGo به طور قاطع بزرگ ترین بازیکنان Go را در دنیا شکست داد.

وقتی به سخنران گوش می دادم تجربه ام به عنوان یک تاریخ نگار و سیاستمدار، من را به مکث و تامل وامی داشت. آیا این ماشین ها یاد می گیرند که با یکدیگر ارتباط برقرار نمایند؟ آیا ما در آستانه مرحله تازهی از تاریخ بشر بودیم؟

با آگاهی از عدم صلاحیت فنی خود در این زمینه، با مشاوره و همکاری آشنایان در زمینه فناوری و علوم انسانی، تعدادی گفت وگوی غیررسمی در این زمینه ترتیب دادم. این بحث ها باعث شده که نگرانی های من بیشتر گردد. پیش از این، پیشرفت فناوری که بیش از همه مسیر تاریخ مدرن را تغییر داد، اختراع ماشین چاپ در قرن پانزدهم بود.

عصر اینترنت که در حال حاضر در آن زندگی می کنیم، بعضی از سؤالات و مسائلی را که هوش مصنوعی حادتر می نماید، پیش بینی می نماید. هدف اینترنت تأیید دانش به وسیله انباشت و دستکاری داده های روزافزون است. افراد به داده تبدیل و داده ها غالب می شوند.

کاربران اینترنت بر بازیابی و دستکاری اطلاعات و زمینه سازی یا مفهوم سازی معنای آن تأکید دارند. آنها به ندرت تاریخ یا فلسفه را مورد بازبینی قرار می دهند. به عنوان یک قاعده، آنها اطلاعات مربوط به نیازهای عملی فوری خود را طلب می نمایند. در این فرایند، الگوریتم های موتور جست وجو توانایی پیش بینی اولویت های مشتریان را به دست می آورند و الگوریتم ها را قادر می سازند تا نتایج را شخصی سازی نمایند و آنها را برای اهداف سیاسی یا تجاری در اختیار طرف های دیگر قرار دهند. حقیقت نسبی می گردد و اطلاعات، خرد را تهدید می نماید.

کاربران به وسیله رسانه های اجتماعی غرق درنظرات بسیاری از افراد هستند و از درون نگری منحرف می شوند.

در حقیقت بسیاری از عاشقان فناوری از اینترنت استفاده می نمایند تا از تنهایی که از آن می ترسند، اجتناب نمایند. تأثیر فناوری اینترنت بر سیاست مشهودتر است. توانایی هدف قراردادن گروه های خرد، اجماع قبلی در خصوص اولویت ها را با تمرکز بر اهداف تخصصی، از بین برده است. رهبران سیاسی که تحت تأثیر فشارهای خاص قرار گرفته اند، از فرصت فکر کردن یا تأمل در این زمینه محروم می شوند و فضای موجود را برای توسعه بینش محدود می نمایند. همانطور که اینترنت و افزایش قدرت محاسباتی، انباشت و تجزیه و تحلیل داده های گسترده را تسهیل نموده است، همانگونه نیز باید گفت که چشم میزانای بی سابقه ای برای درک بشر پدیدار شده است. شاید مهم ترین پروژه، فراوری هوش مصنوعی باشد؛ فناوری ای که قادر به اختراع و حل مسائل پیچیده و به ظاهر انتزاعی با فرایندهایی است که به نظر می رسد شبیه سازی فکر انسان است.

پژوهش های هوش مصنوعی که تا به امروز محدود به حوزه های فعالیت خاصی بوده، اکنون در پی ایجاد یک هوش مصنوعی عموماً هوشمند است که قادر به اجرای وظایف در زمینه های مختلف خواهد بود. درصد فزاینده ای از فعالیت های انسانی در یک دوره زمانی قابل میزان گیری به وسیله الگوریتم های هوش مصنوعی راهنمایی می گردد. اما این الگوریتم ها که تفسیرهای ریاضی داده های مشاهده شده هستند، واقعیت زیربنایی را که آنها را فراوری می نماید، شرح نمی دهند.

به طرز متناقضی، با شفاف تر شدن، دنیا مرموزتر می گردد. چه چیزی آن دنیای تازه را از دنیایی که ما می شناسیم متمایز می نماید؟ چگونه در آن زندگی خواهیم کرد؟ چگونه هوش مصنوعی را مدیریت می کنیم، آن را بهبود می دهیم یا حداقل از آسیب رساندن به آن جلوگیری می کنیم که به شوم ترین نگرانی منتهی می گردد: اینکه هوش مصنوعی، با تسلط سریع تر و قطعی تر بر بعضی از شایستگی ها نسبت به انسان ها، می تواند به مرور زمان شایستگی و موقعیت انسان را کاهش دهد و آن را به داده تبدیل کند.