نابودی زودتر از انتظار منظومه شمسی - مجله سینمایی گوگوریو

به گزارش خبرنگاران به نقل از دیجیاتو، روزی در آینده خورشید ما خواهد مرد و پیش از اینکه هسته آن به یک کوتوله سفید تبدیل شود، مقدار زیادی از جرم خود را از دست می دهد و گرما منتشر می نماید تا در نهایت چیزی جز یک سنگ سرد، تاریک و مرده از آن باقی نماند. این فرایند هزار تریلیون سال دیگر رخ خواهد داد.

تا آن موقع سایر منظومه شمسی از بین خواهد رفت. طبق شبیه سازی های جدید، تنها 100 میلیارد سال طول می کشد تا هر سیاره موجود در کهکشان فرار کند و خورشید در حال مرگ را تنها بگذارند. اخترشناسان و فیزیکدانان در کوشش برای اطلاع از سرنوشت نهایی منظومه شمسی هستند.

سه اخترشناس به نام های جون زینک از دانشگاه کالیفرنیا، کنستانتین باتیگین از دانشگاه Caltech و فرد آدامز از دانشگاه میشیگان در مقاله جدید خود نوشته اند:

درک ثبات دینامیکی بلندمدت منظومه شمسی یکی از قدیمی ترین کارهای اخترفیزیک بوده که به دوران نیوتن بازمی شود. طبق حدس و گمان نیوتن، تعاملات متقابل میان سیاره ها در نهایت منجر به بی ثباتی سیستم می شود.

کار پیچیده تر از چیزی است که به نظر می رسد. با افزایش بدنه های موجود در یک سیستم پویا و تعامل آن ها با یکدیگر، سیستم پیچیده تر شده و پیش بینی آن دشوارتر می شود. به علت همین پیچیدگی نمی توان یک پیش بینی دقیق برای آینده منظومه شمسی ارائه کرد. با این وجود اگر متوجه شویم که چه اتفاقی برای منظومه شمسی رخ می دهد، می تواند اطلاعاتی درباره تکامل گیتی در اختیار ما قرار دهد.

در سال 1999 اخترشناسان پیش بینی کردند که منظومه شمسی به مرور زمان حداقل پس از یک میلیارد میلیارد یا یک کوینتیلیون سال آغاز به فروپاشی می نماید. طبق اعلام تیم زینک، این محاسبات فاقد تعدادی از پارامترهای مهم است.

اول از همه نزدیک به 5 میلیارد سال دیگر خورشید با مرگ خود تبدیل به یک جرم غول پیکر سرخ می شود که عطارد، زهره و زمین را دربرمی گیرد. پس از مدتی نیمی از جرم آن خارج می شود و با بادهای ستاره ای وارد فضا می شود. در نهایت کوتوله سفید نزدیک به 54 درصد جرم کنونی خورشید را خواهد داشت.

این کاهش شدید جرم، قدرت گرانشی خورشید روی سیارات باقی مانده یعنی مریخ، مشتری، زحل، اورانوس و نپتون را سست می نماید. در مرحله دوم، همانطور که منظومه شمسی به دور مرکز کهکشان می چرخد، ستاره ها هر 23 میلیون یکبار به آن نزدیک می شوند تا مدار سیاره ها را آشفته نمایند.

با توجه به این موارد و همچنین انجام شبیه سازی ها در دو فاز یعنی نصف شدن جرم خورشید و پس از آن، محققان به نتایج جدیدی دست پیدا نموده اند. در حالی که 10 شبیه سازی یک نمونه آماری قوی نیست، اما پژوهشگران در اجرای آن ها به یک سناریو مشابه دست پیدا کردند.

پس از اینکه خورشید به یک کوتوله سفید تبدیل می شود، سیاره های بیرونی دارای مدار بزرگتری خواهند بود، با این حال همچنان پایدار باقی می مانند. با این حال مشتری و زحل با رزونانس 5:2 پایدار می شوند. با 5 بار چرخش مشتری به دور خورشید، زحل دوبار به دور آن می چرخد.

تمام این موارد باعث می شوند که 100 میلیارد سال پس از اینکه خورشید به یک کوتوله سفید تبدیل می شود، دیگر چیزی از منظومه شمسی باقی نماند. این بازه زمانی بسیار کوتاه تر از پیش بینی قبلی در سال 1999 است، با این حال هنوز میلیاردها سال تا نابودی منظومه شمسی فاصله داریم.