قهرمانی که سرطان را شکست داد، به او گفتند بعد از 6 روز می میری - مجله سینمایی گوگوریو

دیناروند از سه سال پیش متوجه بیماری سرطان خود شد و از همان ابتدا مبارزه با این بیماری مهلک را آغاز کرد و امروز پس از سه سختی های فراوان پیروز به شکست دادن بیماری خود شده است.

این قهرمان که در علاوه بر مسابقات ورزشی در مقابله با سرطان هم به قهرمانی رسیده است، در گفت وگو با خبرنگاران از روزهای سخت مبارزه با سرطان در داخل کشور و خارج از کشور سخن می گوید؛ مسیری که مردم کمک بسکمک به او کرده اند.

دیناروند با اشاره به اینکه از سه سال پیش از بیماری بدخیم سرطان خون خود خبردار شده است، گفت: فرمانده عملیات آتش نشانی و بحران بودم و جایگزینی هم نداشتم و نتوانستم زود متوجه بیماری شوم؛ سه ماه دیر فهمیدم و این موضوع کار را برای من خیلی سخت کرده بود.

سرطان به ریه من هم سرایت کرد و ریه من از کار افتاد. زمانی متوجه بیماری شدم که بی هوش شدم و از پا افتادم. پزشکان همان روز اول گفتند که کمتر از یک هفته دیگر زنده است. من هم این را شنیدم ولی مقاومت کردم؛ این خبر می تواند هر کسی را از پای درآورد ولی من ناامید نشدم.

دیناروند از تصمیم قاطعش برای شکست این بیماری می گوید و روند درمانش را اینگونه تشریح می کند: شیمی درمانی را آغاز کردم ولی خون کسی به من نخورد؛ 530 نفر از بستگان و هزار نفر هم در شیراز خون دادند ولی خون هیچ کسی به من نخورد. در ایران خون ژنتیک هم به من نخورد.

از بیمارستان های مختلفی در سطح دنیا درخواست کمک کردم و مشکل خودم را برایشان بیان کردم. بیمارستان هایی از فرانسه، اتریش، آمریکا، سنگاپور و . . . به من جواب دادند ولی خون ژنتیک مورد نیازم را دریافت نکردم.

بیمارستان نمازی شیراز از من دست کشید و بهداشت و درمان صنعت نفت هم گفتند که برو خارج برای درمان؛ البته گفتند تلاش دیناروند برای درمان بی خود است و او دیر یا زود می میرد.

برای درمان به بیمارستانی در وین اتریش مراجعه کردم و علیرغم کارهای درمانی که در ایران انجام داده بودم، بیماری من برگشته بود. آزمایشی که در اتریش انجام دادم، در ایران نبود. بیمارستان اتریشی به من گفت که دیگر نمی توانی برگردی ایران و اگر برگردی می میری.

هرچه داشتم فروختم و مقداری پول هم قرض گرفتم تا هزینه های درمانی خودم را تامین کنم. شیمی درمانی کردم و دارو دریافت کردم، بالاترین میزان دریافت را در سطح دنیا دارم.

سه سال است که اینجا هستم و الان پسرم پنج ساله شده است و طی این سه سال او را ندیده ام. از طریق واتساپ با او و دیگر اعضای خانواده ارتباط دارم.

وی به کمک های مردمی برای تامین هزینه درمانش اشاره می کند و می گوید: از همه مردم سپاسگزارم، از بچه های پارس جنوبی، از رسانه های استان بوشهر و همه کسانی که به نوعی به من کمک کردند تا زنده بمانم.

دیناورند اصرار دارد که از چند نفر که کمک زیادی به او کرده اند تشکر کند؛ از کرباسیان مدیرعامل شرکت ملی نفت، مهدی یوسفی و سید پیروز موسوی مدیران منطقه پارس جنوبی و عبدالکریم جمیری نماینده سابق مردم و مسئولان استان بوشهر.

این قهرمان ورزش و مبارزه با سرطان می گوید که هنوز اتریش هستم و دارو می گیرم و آزمایش می دهم . این آزمایش ها را در ایران نداریم و ممکن است به ایران برگردم و دیگر نتوانم به اتریش بیایم.

دیناورند ادامه می دهد: از یکی از نمایندگان استان در مجلس خواستم که به من کمک کند ولی من را بلاک کرده است. در مقابل مردم و برخی از مسئولان کمک های خوبی را برای من داشته اند.

18 سال به عنوان نیروی رسمی در صنعت نفت فعال بوده ام ولی بهداشت و درمان صنعت نفت به من کمکی نکرد؛ گفتند تلاش نکن می میری ولی من دست از تلاش نکشیدم و زنده ماندم.

دیناروند در انتها توصیه هایی هم برای مردم دارد؛ او می گوید: ورزش کنید، سیگار و قلیان نکشید، به تفریح خود اهمیت بدهید، همیشه بخندید.